Soms stelt iemand je een vraag die maar rond blijft zweven. Voor mij betekent dat ik er nog es over moet denken en voelen. Ik ben niet klaar met dat wat de vraag in mij losmaakt.
Zo vroeg een vriendin aan mij:”Rijn, kun je vertrouwen op de liefde?”
Mijn antwoord was:”Nou, om je heel eerlijk te zeggen wat ik voel…nee.”
Hmm, sta ik daar met mijn grote waffel. Kijk theoretisch weet ik wel dat ik dat wel zou moeten doen. Ik weet wel wat het sociaal wenselijk antwoord is. Maar wat zegt mijn gevoel, wat voel ik in mijn lijf allemaal gebeuren? Welke “buttons” worden allemaal ingedrukt? De defensief agressieve opmerking: :”tss, alsof jij het kan.” wil uit mijn mond ontsnappen. Maar ik zeg het niet omdat mijn innerlijke seinen op rood staan. En dat is een teken dat ik moet voelen en mijn mond moet houden.
Wat is liefde dan?
Wat is vertrouwen dan?
Vertrouwen
Er is zo’n bekende teambuilding oefening dat je jezelf achterover laat vallen en de persoon achter je vangt je dan op. En wees nu es echt heel eerlijk..echt heel eerlijk zonder over diepere gevoelens heen te stappen. Er is iets in je wat het niet geloofd. Maar wat doe je? Je beslist om dat te overrulen en het gewoon te doen. En wat is dat? Dat is een keuze! In mijn ogen is het onredelijk om te zeggen met alles wat je voelt dat je voor 100% vertrouwt. Maar dat hoeft ook niet. Je actie maakt dan duidelijk wie je bent. Je doet het toch.
En zo voel ik nu ook. Ik heb eigenlijk helemaal geen keuze. En daarom beslis ik maar dat ik het gewoon ga doen, ik vertrouw dan maar…en let op hoe ik dat zeg…”dan maar”. Maar dat is genoeg voel ik van binnen.
Liefde
En in deze context vat ik liefde op als dat ik niets doe. Niets om te willen beinvloeden. Niets om te manipuleren. Achterover hangen en maar gewoon vertrouwen.
Ik weet niet of het goed komt zoals ik “goed komt” in mijn kleine ikje heb gedefinieerd. Maar dat wat gebeurt, is dat wat moet gebeuren, aye, that I can do.
